Melek ve Yağmurun Hikayesi

Melek susamıştı,kurumuş dudaklarıyla Allah'ına yalvardı...
Birden bir fırtına dolu dolu yağmur yağdı,melek yağmurda sırılsıklam ıslandı.
Melek çok sevmişti yağmurda ıslanmayı,yağmur ise çoktan meleğe sırılsıklam aşıktı.
Sözler tükenmiş,kelimeler anlamsızdı,o ana belki anlam veren meleğin yağmura olan bakışıydı...

Bir gün güneş doğdu,çok güçlü ve yakıcıydı...Güneşin karşısında dayanamayan yağmur git gide azaldı son nefesini vermek üzereydi...Melek güneşi görünce yağmuru bırakıp güneşe doğru uçmaya başladı,melek güneşi cennet sanıyordu...

Yağmur son nefesinde son kez bir fırtına daha kopardı,ve gitme ! diye haykırdı...
Melek,
-Gitmeliyim,yine gelirim diye seslendi gökten ve düşündü biraz geri döndü,yağmurun ellerinden tutup,
-Seni çok seviyorum ama bu ayrılık çok kısa olacak tekrar geri döneceğim
Yağmur ağlamaya başladı,meleğin gözlerinin içine bakıp,
-Biliyorsunki gidersen son nefesimi veririm,benim fırtınalarım,damlalarım sensin,karışırım toprağa yokolurum
Melek hüzünlü bir tebessümle,
-Geri döndüğümde yine burda olacaksın ve yine beni aşkından sırılsıklam edeceksin söz ver bana! 
Yağmur,
-Gidersen gelemezsin yanar kanatların düşersin,incinirsin,dayanamam
Yağmur başını önüne eğince,
Melek tekrar sordu,
-Söz ver bana yağmurum
Yağmur meleğin yanağına bir buse verip,
-''Evet sen döndüğünde burda olacağım söz meleğim''dedi ve gülümsedi,
Melek sustu...
Yağmur,
-Hadi git yolun açık olsun,unutma canın yandığı zaman beni hatırla belki unutursun acılarını
Melek tekrar güneşe doğru uçmaya başladı,tıpkı yağmurun dediği gibi güneşe yaklaştıkça,kanatları yanmaya başladı,kulağında yağmurun sözleri çınladı ve çektiği her acıda yağmuru hatırladı,ve kanatları yanıp kül olmaya başlayınca uçsuz bucaksız bir çöle düştü,yapayalnız kaldı,yine en başa döndü,yine yalvardı Allah'ına ama bu sefer yağmur yağmadı...ve artık meleğin kanatları yoktu...
Yağmur melek gittikten sonra son nefesini vermek üzereydi ki,tek bir damla kalasıya sararmış bir sonbahar yaprağının kucağına düştü,yağmur orada hala bekliyor ve son nefesinde toprağa karışmamak için direniyor,belki meleği gelir de yine fırtınalar koparacağı günü bekliyor.Hergün umutlar ekip hasret biçiyor...
Ama acı bir gerçek varki,melek ve yağmur bir daha asla geçmişe dönemeyecek...

Kaçmak

Hani biter ya sözlerin,kalmaz ya hevesin,hayatın işvesinden cilvesinden yorulup,kaçmak istersin...ardına bakmadan...

Çoğumuz başaramadı,ya vazgeçti,ya da ardına bakıp geride bıraktıklarına kıyamayıp yarı yoldan geri döndü...

Ardına bakmayanlar başardı ve kaçabildi,kimi mutsuz,kimi mutlu,muhakkak pişman olanlar da var olmayanlar da var tabi,aslında önemli olan verdiğin o bir anlık kararın sana verdikleri ve aldıkları,bunu yıllar sonra anlayabiliyor insan,yalnız kalıp sessiz sessiz geçmişin hesabını tutuğun zaman.

Kaçanlar;Evet ben kaçanlardanım ve başardım,çünkü ardıma bakmadım,baksaydım asla başaramazdım,bu geride bıraktıklarıma verdiğim değeri azaltmaz aksine bir adım öteye taşır,biliyorum ki ben mutlu oldukça onlar da mutlu olacak...Kesin olan bir şey varki ben halimden memnunum''der.

Ama insan oğlunun bitmek bilmeyen egosu hiç bir şey ile tatmin olmuyor,yine kaçıp gitmek istiyor...
Ve yine bir söz bitimi ve hevesin son nefesleri,yine kaçıp gitme zamanı geliyor,tekrar geriye dönmek yada bambaşka bir yere kaçmak işte bütün mesele bu balansı yoketmek.

Kalıp hayatına devam etmek yerine yeni bir başlangıç yapmak,belki de kısır bir döngüdür,hayatın boyunca devam edecek sonrası muamma.

Türk Kürt Kardeşliği ve Büyük Sol Birliği

      Her ne kadar farkında olmasa da bir çok kişinin içinde gizli bir faşist vardır,biraz üstüne gidince dilinden dökülürken ırkçı söylemler,unutur ''İnsan'' realitesini...
En çok tekrarlanan cümle;''Bu topraklar bizim'' neyi senin bu toprakların diye sorduğunda,sana mantıklı bir cevap veremez...Yine sorarsın niye fakirsin? niye herşeye vergi veriyorsun?,aldığın beton parçası eve,arabaya bir sakıza bile vergi verirken bu toprağın neyi senin? diye sorarım,sormalıyız sen de sormalısın ! sen zar zor ayın sonunu getirirken baştakiler servetine servet katarken,sen,ben yani biz ırgat olabiliriz ancak şuanki düzende...Biraz içimizdeki isi temizleyip,karşımızdaki kişiyi gerçekten empati kurarak anlamaya çalışırsak belki anlayabiliriz...
Malazgirt savaşından,kurtuluş savaşına kadar hep birlikte savaştık ve kazandık...Kabul etmeliyiz ki Kürt tarafını alt kültür olarak kabul edip,asimile ettik,sindirdik,kendi dilini bile yasakladık,bu da Kürtlerin legal ve illegal yollardan hakkını savunmaya ve aramaya başlamasına neden oldu,sonuç;ölüm,silah üreticilerinin pazar payının açılması,ülke içinde ve dışında kirli siyasi oyunlar ile halkın oyalanması...Tabiki hataları da oldu,ama sebep yine biz değil miyiz?onların hakkı olan bir şeyi ellerinden aldığımız için bu ayrılık türedi.Şehit haberlerine bile bir dönem ne acıdır ki alışmaya başladık normal birşey gibi geliyordu,yarım kalan nice hayatlar;Türk veya Kürt ne farekeder,ateş düştüğü yeri yakar ve yaktıkça o şehitler başkalarının siyasi malzemesi oldu ? biz bu kadar yakın iken acılarımız sevinçlerimiz bir iken hala nasıl birbirimizden ayrı olabiliyoruz?

Türklük veya Kürtlük bizim etnik değerimiz ama hiç bir etnik kültür İnsan realitesinin önüne geçmemeli,göz ardı ettiğimiz için zaten SOL olarak Devrim'e hep uzaktan bakıyoruz...Devrimciyim deyip,ulusalcılık yapanlar;Büyük Sol Devrimi'nin önündeki en büyük engellerden biri de siz ve sizin ideolojinizdir,Devrime giden yollara hep faşizm duvarları ördünüz.Gezi olaylarında bu duvarlar tek tek yıkıldı ama yine örmeye çalışıyorsunuz,farkında veya farkında olmadan...Ama biz biliriz ki o duvarlar yine yıkılacak Türk veya Kürt kardeşliği ile birlikte tüm halklar bunun farkına varacak.
             
                 Unutmayalım ki ; Devrime giden yol Sosyalizmden,sosyalizm insan olmaktan geçer...

Sonraki evre olan Komünizm ise tüm eşitsizlikleri neşter gibi keser...

Yaşasın Sınıfsız bir toplum hayali ile yaşayan tüm Devrimci yürekler,kahrolsun kapitalizmin salyasından beslenen sürüngenler...

Tek yol Devrim gerisi faşizme gider !